Αντιγράφω ηλεκτρονικό μήνυμα που πήρα προ ημερών από μέλος μας. Η σύντομη ιστορία εκτυλίχθηκε σε τράπεζα κατά την κατάθεση της ετήσιας συνδρομής του.
«Θυμήθηκα ξανά το editorial σου εκείνο πριν μερικούς μήνες όταν η γοητευτική κυρία στο γκισέ της τράπεζας, γύρω στα σαράντα, την ώρα που είχα ολοκληρώσει τη συναλλαγή και ετοιμαζόμουν να φύγω, με ρώτησε εντελώς αναπάντεχα “και με τι ασχολείται η εταιρεία αυτή;”
Είχε ήδη πατήσει το κουμπί υποδοχής νέου πελάτη οπότε, πέρα από το “με τον φιλοτελισμό, δηλαδή τη μελέτη του γραμματοσήμου και της ταχυδρομικής ιστορίας…”, δεν κατάφερα να προχωρήσω περισσότερο.
“Α, με το γραμματόσημο” μου είπε, οπότε αστραπιαία της απαντώ “είναι πολύ, πολύ περισσότερο ενδιαφέρον από ό,τι μπορεί να ακούγεται…”. Εισέπραξα ένα όμορφο, πλατύ και θερμό χαμόγελο, έπρεπε όμως να φύγω. Υπόσχομαι ότι την επόμενη φορά θα τα πάω πολύ καλύτερα…»
Τρία τεύχη νωρίτερα γράφαμε σ’ αυτή τη στήλη για ανάγκη πειστικών απαντήσεων είκοσι δευτερολέπτων. Εδώ ο χρόνος ήταν πολύ λιγότερος, μιας μόλις ανάσας, και το χειρότερο, η ερώτηση ήρθε αστραπιαία, απροσδόκητη. Δεν θα μάθουμε ποτέ τι εισέπραξε η συνομιλήτριά του φίλου μας, εκείνος όμως δεν πρέπει να παραπονιέται. Άλλωστε αν τα πήγαινε καλύτερα, τι περισσότερο θα κέρδιζε; Ένα όμορφο χαμόγελο από μια γοητευτική κυρία δεν του ήταν αρκετό;