Ο γραφικός ναΐσκος κρυβόταν από τον ήλιο του Ιουνίου μέσα στη φυλλωσιά των αιωνόβιων δέντρων. Στο εσωτερικό κυριαρχούσαν η διακριτική ευωδία του θυμιάματος και οι ύμνοι της εξόδιου ακολουθίας που έφταναν από τα στασίδια των ψαλτάδων. Φίλοι και συγγενείς στέκονταν ολόγυρα αμίλητοι με τα βλέμματα στραμμένα προς τη σορό ενός σπάνιου ανθρώπου. Οι αναμνήσεις διαδέχονταν η μία την άλλη σαν σε χορό στον ρυθμό της φλόγας των κεριών.
Ο Θεόδωρος Παπαηλιού υπηρέτησε και τίμησε τον φιλοτελισμό, την Εταιρεία και το περιοδικό όσο ίσως πολύ λίγοι. Η Φιλοτέλεια υποκλίνεται με σεβασμό στον αείμνηστο συνεργάτη της.