Η δημοπρασία της επιστολής του εξωφύλλου αποτέλεσε οπωσδήποτε το γεγονός των τελευταίων ημερών. Γραμμένη σε επιστολόχαρτο του Τιτανικού, διασώθηκε από το ναυάγιο, αφού πρώτα καταβυθίστηκε στον παγωμένο Ατλαντικό μαζί με το άψυχο κορμί του κομιστή της. Ένα εικοσιτετράωρο νωρίτερα, απολάμβανε το ουίσκι του στο σαλόνι της πρώτης θέσης και περιέγραφε ενθουσιασμένος στη μητέρα του τις εντυπώσεις του από ένα -μέχρι τότε- ονειρεμένο ταξίδι.
Η επιστολή παραδόθηκε τότε στον παραλήπτη της, στη μητέρα του άτυχου επιβάτη, δεν μεταφέρθηκε όμως με ταχυδρομική υπηρεσία, δεν έχει επομένως καμία σχέση με ταχυδρομικό έργο. Ως εκ τούτου, δεν αποτελεί τεκμήριο ταχυδρομικής ιστορίας.
Από την άλλη, δεν είναι λίγα τα αντικείμενα της ταχυδρομικής ιστορίας, τα οποία μας εντυπωσιάζουν λιγότερο από την ταχυδρομική τους αφήγηση και περισσότερο από την ιστορική ή την κοινωνική ή την οικονομική ή την πολιτιστική τους διάσταση.
Με την επιστολή του Τιτανικού, όπου το ταχυδρομικό κομμάτι απουσιάζει τελείως, το δίλημμα ήταν μεγάλο. Η προβολή της στις σελίδες της Φιλοτέλειας σημαίνει ενδεχομένως ωμή παραβίαση των κανόνων. Όμως πώς μπορείς να αντισταθείς σε μια επιστολή-τεκμήριο ενός από τα πλέον δραματικά ειρηνικά γεγονότα του 20ου αιώνα; Και, εντελώς μεταξύ μας, πώς μπορείς να την αγνοήσεις, όταν το σφυράκι του δημοπράτη την κατακύρωσε στις 126,000 λίρες;