Οι προβληματισμοί για το παρόν και το μέλλον του φιλοτελισμού απασχολούν εντονότερα αυτόν τον καιρό τις στήλες τόσο σε έντυπα όσο και ψηφιακά μέσα διεθνώς. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα κυριαρχείται από ένα μείγμα περισσότερο απαισιόδοξων και λιγότερο αισιόδοξων μηνυμάτων, όπως άλλωστε είναι και φυσικό. Η ιστορία, όμως, δεν είναι καινούργια. Σε ένα ενδιαφέρον σημείωμά του, στις 23.1.2017, στον ιστότοπο της AIJP, ο Πρόεδρός της και καλός φίλος της ΕΦΕ, Wolfgang Maassen, μας πληροφορεί ότι ο προβληματισμός αυτός τέθηκε για πρώτη φορά σε γερμανικό περιοδικό τον Ιούλιο του 1863. Σωστά διαβάσατε: το 1863!
Σε ό,τι αφορά τα καθ’ ημάς, είναι σχεδόν θαυμάσιο πώς, εν μέσω μάλιστα και της εντονότατης οικονομικής κρίσης, είμαστε στην ευχάριστη θέση να καλωσορίζουμε κάθε χρόνο αρκετά νέα μέλη στην ΕΦΕ, αλλά και νέους συγγραφείς στη Φιλοτέλεια, αστείρευτη πηγή ζωής τόσο για την Εταιρεία όσο και για το περιοδικό. Το νέο αίμα προσθέτει φρεσκάδα, μας εκσυγχρονίζει, αναζητεί νέους δρόμους στη φιλοτελική έρευνα και αντιμετωπίζει κατά κάποιον τρόπο τη φυσιολογική ανανέωση του μητρώου μελών της Εταιρείας.
Υπάρχει όμως κάτι που δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί: είναι η ξαφνική απώλεια των εκλεκτών. Εκείνων με την ανιδιοτελή προσφορά τους στον φιλοτελισμό, τις γνώσεις τους, την πείρα, το ήθος, τη συνολική τους παρουσία και αξία. Είναι αυτά τα άτιμα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, κάθε ένα από τα οποία είναι δυστυχώς μια μάχη χαμένη “από χέρι”.