Βρισκόμαστε στο τέλος του Ιουνίου και όλα τα σημάδια δείχνουν την υποχώρηση της πανδημίας. Σε λίγο θα ξαναμαζευτούμε στα εντευκτήρια και η ζωή των σωματείων θα ξαναγυρίσει εκεί περίπου που την αφήσαμε στα τέλη του 2019, αρχές του 2020.
Με την πολύμηνη ταλαιπωρία, στερηθήκαμε τη φυσική παρουσία αγαπημένων προσώπων, αποκτήσαμε όμως συχνή επαφή με άλλα που ούτε φανταζόμασταν. Εξοικειωθήκαμε με την τεχνολογία και αντιληφθήκαμε το μέγεθος της χρηστικότητάς της. Αντικαταστήσαμε τις ζωντανές εκδηλώσεις με διαδικτυακές και μάθαμε με τον καιρό να τις απολαμβάνουμε. Η πρωτοφανής ταχύτητα αντίδρασης της επιστήμης από το πρώτο κρούσμα έως τον πρώτο εμβολιασμό έδειξε ότι ο κόσμος τρέχει. Τα πάντα τρέχουν. Προς μια κατεύθυνση μόνο: μπροστά.
Εμείς, ως σωματεία, σε τι κατάσταση βρισκόμαστε άραγε; Προς τα πού κοιτάζουμε; Θα ταυτιστούμε με την εποχή της ψηφιοποίησης; Θα δρομολογηθούν αλλαγές; Θα παραχθεί ουσιαστικό έργο για τα μέλη; Θα έχουν οι νεότεροι την ευκαιρία να κάνουν πράξη τις ιδέες τους; Υπάρχει χώρος να βλαστήσει και να ανθήσει η φρεσκάδα τους;
Πόσο από το παρελθόν μας θα υπαγορεύει το μέλλον μας;