Ένα έκθεμα, η πλέον εύπεπτη και αφηγηματική παρουσίαση μιας φιλοτελικής συλλογής, αποτελεί έναν εξαιρετικό πρεσβευτή του φιλοτελισμού στο ευρύ κοινό. Όπου και όποτε έχουν οργανωθεί φιλοτελικές εκθέσεις, το κοινό όχι απλώς απολαμβάνει τα πολυποίκιλα εκθέματα, θα έλεγε κανείς πως μάλλον ενθουσιάζεται. Όμως, σήμερα, ο θεσμός των εκθέσεων, ιδιαίτερα των διεθνών, κινδυνεύει πλέον σοβαρά, αφού ο προϋπολογισμός ενός τέτοιου εγχειρήματος είναι κατά γενική ομολογία εξωπραγματικός.
Οι φιλοτελικές εκθέσεις είχαν ήδη ξεπηδήσει από το 19ο αιώνα. Στο πρώτο μισό του 20ου, απέκτησαν κανόνες, που συνεχώς προσαρμόζονταν στα νεότερα δεδομένα. Τα τελευταία όμως χρόνια, οι παλαιοί πλέον κανόνες δεν μπορούν να παρακολουθήσουν τη ραγδαία εξελισσόμενη οικονομική, κυρίως, πραγματικότητα:
(α) Τα σημερινά ιδιωτικού δικαίου ταχυδρομεία έχασαν τον παλαιό τους ρόλο ως μοχλού κρατικής προπαγάνδας και δεν ενδιαφέρονται πλέον να χρηματοδοτήσουν, (β) τα δημόσιου χαρακτήρα κτήρια, που παλαιότερα θα φιλοξενούσαν μια έκθεση δωρεάν, σήμερα δεν υπάρχουν, (γ) οι σφικτές τελωνειακές διατυπώσεις και η ανασφάλεια της ταχυδρομικής αποστολής των εκθεμάτων, που καθιστούσαν αναγκαία την παρουσία εθνικού αντιπροσώπου, για την Ευρώπη τουλάχιστον ανήκουν πλέον στο παρελθόν.
Οι ίδιοι κανόνες συνεχίζουν να υπαγορεύουν ότι ένα έκθεμα, το σώμα και το πνεύμα δηλαδή μιας έκθεσης, οφείλει να πληρώνει τέλη συμμετοχής, που έχουν πλέον ξεπεράσει κάθε λογικό όριο, όπως αυτή η στήλη είχε επισημάνει πριν τέσσερις μήνες.
Φαίνεται πως η συζήτηση στη διεθνή σκηνή πρέπει να ανοίξει σύντομα, αν και η διάθεση για ριζικές ανατροπές από τους υπεύθυνους φορείς απουσιάζει. Εμείς, στην Ελλάδα, μπορούμε να την καθοδηγήσουμε, προτάσσοντας τα πλεονεκτήματα της συσσωρευμένης γνώσης και εμπειρίας και, το σημαντικότερο, της απουσίας προσωπικών ή άλλων συμφερόντων.