Τον Ιούλιο εκδόθηκε μια σειρά γραμματοσήμων για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου (σελ. 253) και μια σειρά φυλλαρίων προς τιμήν δύο Ελλήνων αθλητών με πρόσφατες παγκόσμιες διακρίσεις (σελ. 254).

Για τα γραμματόσημα του Λονδίνου έγινε πολλή συζήτηση. Αρχικά, τα ΕΛΤΑ είχαν θεωρήσει υπερβολικό το τίμημα που ζητούσε η IOC, αλλά στο τέλος συμβιβάστηκαν. Το αποτέλεσμα; Δύο γραμματόσημα εξαιρετικής αισθητικής, απογαλακτισμένα επιτέλους από τις κάθε λογής συνήθεις αρχαιοπρεπείς σιλουέτες. Όμως, μετά από λίγα χρόνια και ανάμεσα στα χιλιάδες άλλα της ίδιας θεματολογίας, κανείς δεν θα τα θυμάται. Ίσως, λοιπόν, ήρθε ο καιρός να σταματήσει η καταβολή δικαιωμάτων στην IOC και να αποτελέσουν οι ανά τετραετία αγώνες μοναδική ευκαιρία για να τιμούνται αθλητές όπως ο Μάντικας, ο Σύλλας, ο Κυριακίδης ή ο Δεπάστας. Αληθινοί θρύλοι που ίδρωσαν για τα ελληνικά χρώματα όσο πολύ λίγοι.

Μιλώντας γι’ αυτούς τους θρύλους, οδηγούμαστε φυσιολογικά στα φυλλάρια, σ’ αυτά που εκδόθηκαν για τους δύο εν ενεργεία αθλητές. Η ανακοίνωση όμως, λίγες μόλις ημέρες μετά την κυκλοφορία τους, ότι ο ένας από τους δύο βρέθηκε θετικός σε απαγορευμένη ουσία, ήταν πολύ δυσάρεστη. Ταυτόχρονα, εξέθεσε ανεπανόρθωτα την εκδίδουσα Αρχή που όφειλε να είχε διδαχθεί από παρόμοια περιστατικά στο κοντινό παρελθόν και να αποφύγει τις βιαστικές τυμπανοκρουσίες.

Η έκδοση ενός γραμματοσήμου τιμά τη συνολική διαδρομή μιας εξέχουσας προσωπικότητας παρά μια -συγκυριακή πολλές φορές- μεμονωμένη διάκριση. Άλλωστε, για την τελευταία υπάρχει και το μετάλλιο που, αν χρειαστεί, επιστρέφεται.

Το γραμματόσημο, δυστυχώς, δεν επιστρέφεται.