Δεν είναι λίγες οι στιγμές που περιδιαβαίνουμε στους μικρούς θησαυρούς μας, χαζεύοντας ξανά και ξανά έναν σωρό από φακέλους και αποκόμματα, δελτάρια και καρτ-ποστάλ, είτε παρατηρώντας κάποια σημαντική ή ασήμαντη λεπτομέρεια, είτε ανακαλύπτοντας αυτό που την προηγούμενη φορά μας είχε ξεφύγει.
Λιγότερες φορές, η σφραγίδα ενός αγροτικού ή αστικού διανομέα κάνει τον νου να ξεγλιστρήσει σε έναν ακούραστο ταχυδρόμο, με τη φροντισμένη φορεσιά του, το πηλίκιο και την τσάντα, που κρατά στο χέρι ένα γράμμα και το ανεμίζει, και λίγο πιο εκεί, σε ένα άλλο χέρι τεντωμένο που λαχταράει να το αρπάξει.
Πριν λίγες μέρες, τα ΕΛΤΑ, σε μια σεμνή, λιτή αλλά πολύ ουσιαστική εκδήλωση, με σπάνιο για την εποχή πνεύμα σοβαρότητας, θυμήθηκαν και τίμησαν τους συναδέλφους τους που, πίσω στα 1942, αντιστάθηκαν στην τυραννία της Κατοχής και τόλμησαν να απεργήσουν. Εκείνους που σε συνθήκες που δεν χωράει ο νους, και που τόσο άστοχα και ξεδιάντροπα παραλληλίζονται με το σήμερα, πάσχιζαν καθημερινά να φροντίσουν και να διαφυλάξουν το ανεκτίμητο αγαθό της αλληλογραφίας, διάσπαρτα κομμάτια της οποίας καμαρώνουμε εκ του ασφαλούς σήμερα στις συλλογές μας.