Μεσημέρι Τρίτης 2 Φεβρουαρίου. Πλήθος συγγενών και φίλων συγκεντρωμένο για τη νεκρώσιμη ακολουθία. Κυριαρχεί η απόλυτη βουβαμάρα, αυτός ο παράξενος ήχος της σιωπής. Μόνη παρηγοριά, η ηλιόλουστη μέρα και τα κατάλευκα λουλούδια που πλημμυρίζουν το κοιμητήριο. Ο θάνατος πάλι μας ξεγέλασε, μας αιφνιδίασε, όπως άλλωστε το συνηθίζει. Αυτή τη φορά διάλεξε να πάρει κοντά του τον καλύτερο.
Συνοδεύουμε αυτόν τον ωραίο άνθρωπο στην τελευταία του κατοικία. Τα πρόσωπα σαστισμένα, τα μάτια χαμηλωμένα, τα βήματα αργά και βαριά. Αναζητούμε ψήγματα ανακούφισης στην αποστροφή του πατερικού κειμένου “…εν τόπω φωτεινώ, εν τόπω χλοερώ, εν τόπω αναψύξεως, ένθα απέδρα οδύνη, λύπη και στεναγμός…”.
Αντίο φίλε. Θα σε θυμόμαστε.