Δευτέρα απόγευμα, στην αίθουσα της ολομέλειας της Παλαιάς Βουλής, ο Γιώργος Μακρυμίχαλος παραλάμβανε από την Πρόεδρο των ΕΛΤΑ, Ευφροσύνη Σταυράκη, την αναμνηστική πλακέτα με ενσωματωμένο το γραμματόσημο, το αφιερωμένο στον αείμνηστο παππού του. Λίγο νωρίτερα, είχε μόλις ολοκληρωθεί η προβολή με την παρουσίαση της σειράς των “Μορφών του ελληνικού φιλοτελισμού” όπου, ανάμεσα στα άλλα, είχαμε την ευκαιρία να δούμε τη φιλοτελική δημοσιογραφική ταυτότητα του νεαρού τότε Στέφανου, καθώς και μία από τις κάρτες που έστειλε στο εξωτερικό για να ανακοινώσει την έκδοση του πρώτου τεύχους της Φιλοτέλειας.
Μέχρι να ολοκληρωθούν οι χειραψίες, οι φωτογραφίσεις και τα χαμόγελα, η σκέψη μας πετούσε μπρος-πίσω σε διάφορες στιγμές της ιστορίας της Εταιρείας και του περιοδικού. Ιστορίας μακράς, που ασφαλώς μεγάλο μέρος της την οφείλουμε σ’ αυτόν τον πεισματάρη και οραματιστή, που δεν διεκδίκησε βραβεία ή μετάλλια, δεν επεδίωξε την προσωπική του προβολή, ούτε φρόντισε για την υστεροφημία του. Αντίθετα, πάσχισε να αφήσει έργο φροντισμένο, ώστε να το απολαύσουν πολλές γενεές νεοτέρων. Στην παρέα της ΕΦΕ στο ακροατήριο επικρατούσε ελαφρά συγκίνηση, αισθήματα ευχαρίστησης, ίσως ήταν η γλυκιά ψευδαίσθηση της συμμετοχής στη συλλογική δικαίωση.
Σήμερα, 94 χρόνια και 707 τεύχη μετά, ο εμπνευστής και ιδρυτής της Φιλοτέλειας κάθεται αναπαυτικά στην πολυθρόνα του στο εξώφυλλο του δικού του περιοδικού. Ήταν πλέον …καιρός. Οφείλονται ευχαριστίες στη Διεύθυνση Φιλοτελισμού για τη μεγάλη τιμή και την ευκαιρία που μας έδωσαν.