Η οκταετία της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα συνέπεσε με τον περιορισμό των μεγάλων διεθνών εκθέσεων στην Ευρώπη, την αντίστοιχη αύξησή τους στην Ασία, με ταυτόχρονη απότομη εκτόξευση των τελών συμμετοχής για τους εκθέτες. Για προφανείς λόγους, την περίοδο αυτή, η παρουσία των εκθετών μας στο εξωτερικό είναι γενικώς μειωμένη. Οι φίλοι εκθέτες, όχι μόνο διστάζουν να συμμετάσχουν, ούτε καν αναλαμβάνουν τον ρόλο του Εθνικού Αντιπροσώπου, κυρίως των μακρινών διεθνών εκθέσεων, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να είναι τις περισσότερες φορές απούσα.
Ο ρόλος του Εθνικού Αντιπροσώπου σε μια έκθεση έχει τα υπέρ και τα κατά: Στα υπέρ συγκαταλέγονται η ευκαιρία για ένα ταξίδι στο εξωτερικό, η δυνατότητα να δει κανείς από κοντά δεκάδες εξαιρετικά εκθέματα από όλον τον κόσμο, να απολαύσει δωρεάν διαμονή και μετακινήσεις από και προς την έκθεση, να δεχθεί προσκλήσεις για δύο σε διάφορες εκδηλώσεις, μεταξύ των οποίων και στο δείπνο βραβεύσεων, να συμμετάσχει στις προγραμματισμένες συναντήσεις και στα σεμινάρια, να μιλήσει με τους Αντιπροσώπους άλλων χωρών, κριτές, άλλους επισκέπτες, να ζήσει τη συναδελφικότητα και να χτίσει τις φιλοτελικές του σχέσεις που θα τον συνοδεύουν για πολλά, πάρα πολλά χρόνια. Στα κατά περιλαμβάνεται η δαπάνη ενός ή δύο (αν ακολουθήσει η σύντροφος) αεροπορικών εισιτηρίων και ότι θα πρέπει να βρεθεί κάποιος εκείνες τις ημέρες να του ποτίζει τα λουλούδια, να ταΐζει το κουνέλι, το καναρίνι κτλ.
Είναι προφανές ότι το ισοζύγιο είναι θετικό. Οι εμπειρίες του Εθνικού Αντιπροσώπου σε μια μεγάλη διεθνή έκθεση είναι πραγματικός θησαυρός. Επειδή δε είμαι σίγουρος ότι οι παλαιότεροι που έχουν παίξει αυτόν τον ρόλο θα συμφωνήσουν, ας πείσουμε όλοι μαζί τους νεότερους να αρπάξουν τη σκυτάλη και να προετοιμαστούν για τις μελλοντικές εκθέσεις.