Και ξαφνικά, τους τελευταίους μήνες, ξέσπασε τυφώνας στα ΕΛΤΑ:
(α) Δύο διαφορετικά εκδοτικά προγράμματα: Το ένα περνά από το Γνωμοδoτικό Συμβούλιο και το άλλο όχι: Αδιαφάνεια
(β) Συζήτηση αν είναι ή όχι γραμματόσημο ένα ένσημο που πληρώνει κανονικά το ταχυδρομικό τέλος: Παραλογισμός
(γ) Ποσότητες γραμματοσήμων στα όρια του τίποτα (5.000 Ανιμασύρος, 2.500 Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών): Κίνδυνος κερδοσκοπίας
Όταν μάλιστα από πολλού και κατά πολύ έχει ξεχειλωθεί κάθε λογικό όριο, όπως:
(α) Ο μέγιστος αριθμός των (ας πούμε) 10 σειρών κατ’ έτος, συμβατός με τη φιλοτελική αξιοπρέπεια μιας χώρας του μεγέθους της δικής μας.
(β) Η μνημόνευση επετείων μόνο στα 25, 50, 100, 200 κ.ο.κ. χρόνια (βλέπε τελευταίο δίμηνο: 83(!) χρόνια Δ.Ε.Θ., 30(!) χρόνια Ε.Μ.Α.Κ., 190(!) χρόνια Ταχυδρομείο).
(γ) Ο αριθμός των γραμματοσήμων ανά σειρά (βλέπε υπερβολές: τέσσερα(!) για την Ημέρα Μέλισσας, τέσσερα(!) για τη Σχολή Ευελπίδων κτλ.).
Και όταν, δυστυχώς:
(α) Έχουν ξεχαστεί οριστικά τα περί καταστροφής των αποθέτων (τελευταία δημοσιοποίηση το 2012 για τις εκδόσεις 2007-2010).
(β) Παραβιάζεται συστηματικά ο κώδικας δεοντολογίας της UPU (2008-2017 περιττές εκδόσεις Αγίου Όρους και σήμερα πολύ μικρές ποσότητες στα Ειδικά Προσωπικά).
(γ) Αναζητείται μάταια ο Κανονισμός Περί Εκδόσεων Γραμματοσήμων (τουλάχιστον από το 2013 με αφορμή εκείνη την εξωφρενική ιστορία της πρώτης έκδοσης IFG).
Ενώ, αντίθετα, υποκύπτουμε απνευστί σε εμβόλιμες εκδόσεις, οι οποίες επιβάλλονται, εμμέσως ή αμέσως, από τα πανίσχυρα πολιτικά γραφεία όλων των αποχρώσεων.